topola biała

rys. T. Kossak/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

topola biała, Populus alba

Drzewo liściaste z rodziny wierzbowatych. Gatunek rozpowszechniony w Europie. Rośnie w lasach łęgowych i zadrzewieniach nadrzecznych. Bierze udział w pionierskich stadiach powstawania lasu. Topola osiąga do 30 m wysokości. Charakteryzuje się wysoką, często jednostronnie zwiększającą się, dość szeroką, osadzoną na mocnym, prostym lub lekko skrzywionym pniu koroną. Od nasady pnia często wyrastają odrośla i odbitki korzeniowe. Drzewo to ma korę gładką, białoszarą do szarozielonej — u młodych okazów, lub chropowatą, ciemniejszą, bruzdowaną, spękaną listewkowato — u starszych osobników. Pędy tej rośliny są zielone i gęsto owłosione na biało. Topola posiada osadzone na długich ogonkach, okrągławe lub owalne, podzielone na 3–5 klap, u nasady zaokrąglone, w porze listnienia obustronnie wełnisto lub filcowato owłosione, później na wierzchu błyszczące i ciemnozielone, a od spodu biało wełniste, nieco sztywne i skórzaste liście. Drzewo to kwitnie od marca do kwietnia i jest gatunkiem dwupiennym. Kwiaty męskie mają postać białych z karminowo-czerwonymi pylnikami kotek, a żeńskie wyglądające podobnie mają barwę zielonkawożółtą.

Anna Borecka

Topola biała, Populus alba: ulistniona gałązka, kwiatostan męski, kwiatostan żeński oraz pokrój

Topola biała (Populus alba), młode liście obustronnie pokryte białym kutnerem i kwiatostany męskie