Tange Kenzō

Tange Kenzō , ur. 4 IX 1913, Imibari (pref. Osaka), zm. 22 III 2005, Tokio,

japoński architekt i urbanista.

Urodził się 4 IX 1913 w Imibari (prefektura Osaka).

Lata szkolne spędził w Hirosimie. W 1935–38 i 1942–45 studiował na Wydziale Architektury Uniwersytetu Tokijskiego, praktykę odbył 1939–41 w pracowni Kunio Maekawy. W 1949 otrzymał tytuł profesora i objął samodzielną katedrę na Wydziale Architektury uniwersytetu w Tokio. Był również profesorem w Instytucie Technologii w Massachussets i wykładowcą w Harvardzie, Yale, Princeton. W 1952 odbył podróż po Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. Drugą jej część odbył w roku 1957 (dodatkowo odwiedził Brazylię). W 1987 został laureatem Nagrody Pritzkera. Zmarł 22 III 2005 w Tokio.

Twórczość

Jego wczesne projekty łączyły tradycyjną estetykę japońską z nowoczesną technologią. Tworzona przez Tange architektura wyrastająca z tradycji dawnego budownictwa, w zdumiewający sposób jest powiązana ze współczesnością. Jednak Tange nie imitował tradycji, lecz ją przekształcał. Jego projekty wykazują wrażliwość na kształt i proporcje. Później, częściowo pod wpływem architektury amerykańskiej, zrezygnował z regionalizmu na rzecz abstrakcyjnego stylu międzynarodowego. Jego plany architektoniczne były oparte na czystym porządku strukturalnym.

Pozostająca pod wpływem idei Le Corbusiera urbanistyczna filozofia Tange to projektowane całościowo miasta wypełnione megastrukturami, łączącymi różnorodne funkcje (usługi, transport). Był blisko związany z nurtem metabolizmu w architekturze. Większość jego prac cechuje standaryzacja, prostota wręcz lapidarność kształtu, otwartość i przestrzenność. Tange — dzieląc przestrzeń otaczającą człowieka na przestrzeń kontemplacji jednostki i życia ogółu — uważał, że rolą współczesnego architekta jest kształtowanie otoczenia w sposób godzący obie te przestrzenie. Szukał klucza do wyjścia ze stagnacji, w jakiej znalazła się postmodernistyczna architektura lat 80. XX w., która była niczym innym jak eklektyczną mieszanką elementów estetyki współczesnej i dawnej lub wschodniej i zachodniej.

Realizacje

W 1946 Tange wygrał konkurs na Centrum Pokoju w Hirosimie (realizacja 1949–56). Pierwszą samodzielną pracą był projekt pawilonu wystawowego na Targi Przemysłowe i Handlowe w Kobe (1950). W jego autorskiej pracowni powstały projekty: hala kongresowa w Matsuyama (1951–53), kompleks budynków miejskich (1952–57) i dom własny (1953–54) w Tokio, biblioteka uniwersytecka Tsuda College w Kodaira-Tokio (1954), budynek drukarni w Numazu (1954), ratusz w Kuraioshi (1955–56), Centrum Sztuki Sōgetsu w Tokio (1955–57), budynek prefektury Kagawa w Takamatsu (1958), ratusze w Imabari (1959) i w Kurashiki (1960), obiekty olimpijskie (1961–64) i katedra Marii Panny w Tokio (1963), centrum prasowo-radiowe Yamanashi Press w Kōfu (1964–67), hotel Prince Kasaka w Tokio (1972), wieżowiec zarządu Metropolii Tokijskiej (1991), budynek Telewizji Fuji w Tokio (1994). Swoje projekty realizował w ponad 20 krajach, m.in. międzynarodowy port lotniczy w Kuwejcie (1964), Nanyang Technological Institute w Singapurze (1981). Z prac urbanistycznych na uwagę zasługują projekty Tokio (1960), Skopje (1965), plan i realizacja wystawy światowej Expo 70 w Osace, dzielnicy Fiera w Bolonii (1975).

Hirosima, Centrum Pokoju wg projektu Kenzō Tange (Japonia)