Szkoła Rycerska
 
Encyklopedia PWN
Szkoła Rycerska, Akademia Szlachecka Korpusu Kadetów,
pierwsza w Rzeczypospolitej szkoła państw., zał. 1765 w Warszawie przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego;
przeznaczona gł. dla ubogiej młodzieży szlacheckiej, była utrzymywana przez skarby: kor. i litew.; miała za zadanie przygotowywać młodzież do służby wojsk. i do urzędów cywilnych, wychowując ją w duchu miłości i poświęcenia dla kraju. Kadrę pedag. tworzyli w części oficerowie wykładający teorię i prowadzący ćwiczenia wojsk., w części — profesorowie realizujący program obejmujący historię, geografię, prawo, ekonomię, języki nowoż.; komendantem Szkoły Rycerskiej był A.K. Czartoryski, autor Katechizmu kadeckiego (przeznaczonego dla uczniów zbioru wskazań z zakresu etyki indywidualnej i obywatelskiej); do nadania szkole charakteru nar. przyczynił się jej pierwszy dyr. nauk., Anglik J. Lind, metody dydaktyczne udoskonalił jego następca, profesor matematyki, Wirtemberczyk Ch. Pfleiderer, o zapewnienie bytu i przetrwanie szkoły walczył jej ostatni dyr., gdańszczanin M. Hube. Przez szkołę przeszło ok. 650 uczniów; część z nich wzięła udział w powstaniu kościuszkowskim 1794; do jej wychowanków należeli m.in.: T. Kościuszko, J. Jasiński, M. Hauke, J. Ursyn Niemcewicz, K. Kniaziewicz, J. Sowiński; została zamknięta 1794.
Bibliografia
K. MROZOWSKA Szkoła Rycerska Stanisława Augusta Poniatowskiego (1765–1794), Wrocław 1961.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia