Lange Antoni
 
Encyklopedia PWN
Lange Antoni, pseud. Napierski, ur. 1861 lub 1863, Warszawa, zm. 17 III 1929, tamże,
poeta, krytyk literacki, tłumacz.
1886–90 i 1909–12 w Paryżu; 1890 współredaktor warsz. „Życia”; związany z ugrupowaniami socjalist. (1907 więziony); w początkowej twórczości Langa obok nawiązań do tradycji romant. (poemat Pogrzeb Shelleya 1890) aktualna liryka społ.-polit. (zbiór Pierwszy dzień stworzenia 1907), następnie gł. nurtem jego twórczości stała się liryka symbol.-nastrojowa, z charakterystycznym dla Langa motywem urzeczenia śmiercią, pokrewna parnasizmowi (m.in. zbiory Poezje, cz. 1–2 1895–98, Rozmyślania 1906, XXVII sonetów 1914, Gdziekolwiek jesteś... w: Ostatni zbiór poezji t. 1–2 1931); poematy dram., powieści, opowiadania (m.in. fantastyczne W czwartym wymiarze 1912), studia lit. (Studia z literatury francuskiej 1897, Pochodnie w mroku 1927); przekłady gł. poezji fr. (Ch. Baudelaire’a Kwiaty grzechu 1894, z Z. Trzeszczkowską) i orientalnej, m.in. fragmenty Mahabharaty (Nal i Damajanti 1906) i poezje Dywan wschodni (1921); Poezje wybrane (1960).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia