Kampinoski Park Narodowy

fot. P. Fabijański/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Kampinoski Park Narodowy

rodzaj — park narodowy

nazwa — Kampinoski Park Narodowy

państwo — Polska, woj. mazowieckie

rok założenia — 1959

powierzchnia — 38 544 ha, pod ochroną ścisłą 4 638 ha (22 wydzielone obszary), otulina 37 756 ha

Obejmuje rozległe tereny Puszczy Kampinoskiej w pradolinie Wisły, w Kotlinie Warszawskiej, wyścielone piaskami eolicznymi, tworzącymi liczne charakterystyczne zespoły wydm; w zagłębieniach bagna i torfowiska, obecnie w większości osuszone; znaczne jak na niziny różnice wysokości — od 70 do 105 m n.p.m. Zachowały się stanowiska (reliktowe) chamedafne północnej; ostoja łosia (wyginął w XVIII w., przywrócony 1951), bobra, próba introdukowania rysia; lęgowiska czapli siwej, występuje też: żuraw, bocian czarny, orlik krzykliwy, myszołów, a z ptaków przelotnych: orzechówka, czeczotka, jemiołuszka. W uroczysku Zamczysko grodzisko datowane na XII w.; pod Zaborowem Leśnym mogiła powstańców 1863, w uroczysku Wiersze cmentarz partyzantów 1944, w Palmirach cmentarz ofiar niemieckich, w Granicy cmentarz poległych 1939; od 1990 Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny im. J. i R. Kobendzów, zasłużonych badaczy dla poznania przyrody Parku i jego utworzenia; ośrodek realizuje cele edukacyjne Kampinoskiego Parku Narodowego. Od 1976 pod zarządem Kampinoskiego Parku Narodowego jest ośrodek hodowli żubrów (68 ha) k. Smardzewic. Rozwinięta turystyka. Siedziba dyrekcji Parku w Izabelinie.

Kampinoski Park Narodowy

Puszcza Kampinoska