Drawieński Park Narodowy

fot. P. Fabijański/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Drawieński Park Narodowy

rodzaj — park narodowy

nazwa — Drawieński Park Narodowy

państwo — Polska, woj. zachodniopomorskie

rok założenia — 1990

powierzchnia — 11 342 ha, otuliny ok. 35 tys. ha, pod ochroną ścisłą 368 ha

Leży na wysokości 40–105 m n.p.m., w środkowej części Równiny Drawskiej, w obrębie Puszczy Drawskiej; zachodnie ramię parku ciągnie się wzdłuż Drawy, od jeziora Dubie k. Drawna, wschodnie ramię — wzdłuż Płocicznej od ujścia Runicy (Młynówki) do ujścia do Drawy (k. Starego Osieczna). W parku przeważają równiny sandrowe urozmaicone wijącymi się w głębokich wąwozach wartkimi rzekami (Drawa z Płociczną i ujściowe odcinki ich dopływów); we wschodnim ramieniu ciąg malowniczych jezior (m.in. Czarne, Sitno, Ostrowiec), często o wysokich, stromych brzegach, ponadto drobne jeziorka dystroficzne. W szacie roślinnej dominują lasy, w części wschodniej głównie bory sosnowe (nieliczne fragmenty lasów mieszanych), w części zachodniej stare drzewostany bukowe, grądy grabowe z przewagą dębu, rzadziej lasy łęgowe i olsy; w partiach drzewostanów ponad 120–letnich spotyka się 450–letnie dęby i 300–letnie buki (liczne pomniki przyrody); we florze gatunki atlantyckie, kserotermiczne, a także subarktyczne; liczne gatunki objęte ochroną gatunkową, m.in. wawrzynek wilczełyko, storczyki, chamedafne północna. Ostoje rzadkich gatunków zwierząt, ze ssaków — bobra i wydry, z ptaków — bociana czarnego, gągoła, pszczołojada, kani rdzawej, bielika, rybołowa, puchacza; w Drawie i Płocicznej ryby łososiowate: łosoś, troć, lipień. Siedziba dyrekcji w Drawnie.

Drawieński Park Narodowy

Drawska, Równina