Jedna z najważniejszych publikacji lat 50. w drugim obiegu; studium świadomości ludzi z Europy Wschodniej, która po wojnie została wprzęgnięta w obce, narzucone reguły polityczne i poddana nowej organizacji życia ekonomicznego; głównymi elementami formalno-konstrukcyjnymi eseju są alegoria i parabola; słowa-klucze zaś zostały zaczerpnięte z różnorodnych źródeł: pigułki Murti-Binga — tabletki szczęści (Nienasycenie S.I. Witkiewicza), pojęcie Ketmanu — sztuka ukrywania prawdziwych poglądów (z islamu); zmiany, które nastąpiły w okresie powojennym, zwłaszcza mapy politycznej Europy Wschodniej i ustroju politycznego, narzucały zamieszkującym te tereny ludziom, szczególnie inteligencji, konieczność zderzenia się z zasadniczymi dylematami etycznymi, moralnymi i wyborami politycznymi, których skutki mogły być różne (obłęd, więzienie, tabletki Murti-Binga); autor ukazuje 4 studia portretów pisarzy (pod kryptonimami: Alfa, Beta, Gamma i Delta — J. Andrzejewski, T. Borowski, J. Putrament, K.I. Gałczyński), którzy uznali nowy porządek, ale po wielu skomplikowanych perypetiach światopoglądowych; 4 eseje przedstawiają złożoność indywidualnych wyborów — często tragizm zarówno jednostek, jak i całego społeczeństwa. Z.u. to próba obrony przed zniewoleniem umysłu w każdej postaci, zwłaszcza politycznymi doktrynami, obrony przed totalitaryzmem pod płaszczem demokracji

Deltę rzeki tworzą nagromadzone osady rzeczne (głównie piaski, iły i muły) przy ujściu rzeki do morza lub jeziora. Delta ma zarys zbliżony do greckiej litery Δ (stąd nazwa, użyta już w V w. p.n.e. przez Herodota na określanie delty Nilu). W przekroju podłużnym górna, nadwodna część delty jest prawie pozioma (równia deltowa), niewiele wznosi się ponad poziom zbiornika wodnego, dalej w kierunku zbiornika jej powierzchnia obniża się (skłon delty) początkowo stromo, następnie coraz łagodniej. Gromadzące się w delcie osady stanowią przeszkodę dla przepływu rzeki i powodują rozdzielanie się jej koryta na liczne ramiona (kanały rozprowadzające), często zmieniające swe położenie w obrębie równi deltowej. Delty powstają w miejscach, gdzie głębokość zbiornika wodnego przy ujściu rzeki nie jest zbyt duża, a akumulacja osadów przeważa nad niszczącą działalnością falowania i wywołanych nim prądów, a także pływów, usuwających przyniesiony przez rzekę materiał skalny. Delta powiększa się (przyrasta) głównie przez gromadzenie się osadów w górnej części jej skłonu. Tempo przyrostu delty może być różne, w skali rocznej wynosi ono np.: dla delty Missisipi 40–106 m, dla delty rzeki Kury 300 m, a dla delty górskiej rzeki Terek 500 m. W korytach kanałów rozprowadzających i w pobliżu ich ujść gromadzą się osady o najgrubszym ziarnie, na niższej części skłonu delty i na jej przedpolu (zw. prodeltą) ziarna osadów są coraz mniejsze. Ponieważ przyrost osadów delty powoduje przesuwanie się jej w stronę zbiornika wodnego, w pionowym profilu osadów deltowych najniżej występują osady drobnoziarniste (ilaste), wyżej wielkość ziaren stopniowo się zwiększa. Jest to jeden ze wskaźników pozwalających na rozróżnianie osadów deltowych powstałych w ubiegłych epokach geologicznych. Osady delty mogą osiągać znaczną miąższość w przypadku, gdy w miarę ich nagromadzania się następuje obniżanie się dna zbiornika wodnego (subsydencja); w takich utworach deltowych w przeszłości geologicznej mogło dochodzić do gromadzenia się mas substancji roślinnej, które dały początek pokładom węgla. Istniały w nich także warunki do tworzenia się złóż ropy naftowej i gazu ziemnego. Obszary zajmowane przez deltę mogą osiągać znaczne rozmiary, np. delta Gangesu i Brahmaputry ma ok. 100 tys. km², delta Leny 45 tys. km², delta Missisipi 32 tys. km², delta Nilu 22 tys. km², delta Wisły 1,7 tys. km². Na równiach deltowych powstają bardzo urodzajne gleby, dlatego te obszary mają duże znaczenie rolnicze, czego przykładem może być pokryty madami obszar delty Wisły (zw. Żuławami Wiślanymi) lub delty Nilu.

Ludzie w XVI w. byli przekonani, że ciało wyposażone jest w przepuszczalne powłoki. Woda wszędzie się wciska, powodując zagrożenia (syfilis, ciąża z kąpieli). Łaźnie miejskie zanikały we Francji w ciągu 1. poł. XVI w. Zmieniły się ich funkcje. Kąpiel była zajęciem elitarnym i rzadko stosowanym, a same łaźnie stały się raczej gospodami, miejscem sekretnych schadzek.