Dramat w 3 aktach W. Gombrowicza, napisany 1944–47 w Argentynie, pierwodruk w języku hiszpańskim pt. El Casamiento, Buenos Aires 1948, wydanie w języku polskim Paryż 1953, wydanie zmienione krajowe 1957 (łącznie z powieścią Trans-Atlantyk), premiera krajowa 1960, światowa — Paryż 1963, od 2001 w stałym repertuarze Comédie Française. Bohaterem dramatu jest Henryk, polski żołnierz, który pod koniec II wojny światowej walczy na froncie w północnej Francji; śni mu się powrót, w towarzystwie przyjaciela Władzia, do rodzinnych Małoszyc, do narzeczonej, z którą pragnie wziąć ślub; uniemożliwia mu to zastana sytuacja: rodzice-ziemianie przemienieni w karczmarzy, Mania w karczemną dziewkę; nad domem-karczmą panuje Pijak z grupą Pijaków-proletariuszy, którzy zniszczyli dotychczasowy system społeczno-kulturalny; Ojciec obiecuje przywrócić Mani godność w zamian za uznanie go królem, karczma staje się pałacem, Henryk księciem. Konwencja snu umożliwia odczytanie różnorakich podtekstów i znaczeń utworu; sen staje się rzeczywistością wykreowaną przez człowieka doświadczonego przez wojnę, osaczonego przez wypaczony, zdegradowany świat epoki „śmierci Boga”, a także przez własną wyobraźnię; zostaje zatarta granica między samoistnym życiem postaci a wytworem umysłu Henryka — Władzio i Pijak to jego alter ego; Władzio, głoszący ideę ateizmu i seksualizmu, wbrew sobie prowadzi Henryka przez „prywatne piekło”; Pijak, pozbawiony skrupułów, swoimi intrygami rujnuje wiarę Henryka w królewskość Ojca, insynuuje związek erotyczny Władzia z Manią. To popycha Henryka do objęcia władzy i samoudzielenia sobie ślubu, a na Władziu wymuszenia samobójstwa; tyrana poruszają jednak wyrzuty sumienia i zamiast ślubu rozkazuje siebie uwięzić, tym odruchem człowieczeństwa pragnie zniszczyć Pijaka. W metaforycznym skrócie Gombrowicz ukazał polityczny dramat Europy ogarniętej wojną, pod dyktatem „woli Hitlera, Stalina” (reprezentowanej przez Pijaka); tworzy parodystyczny obraz upadku tradycyjnego państwa (królestwa) i kościoła chrześcijańskiego (próba zastąpienia go kościołem międzyludzkim, w którym człowiek sam siebie uświęca), ukazuje klęskę człowieka, który nie znajdując racjonalnego i transcendentalnego uzasadnienia swojego istnienia, staje się prawodawcą form w celu narzucenia władzy innym.

Łąka jest pokryta zwartą roślinnością zielną złożoną z licznych (300–400) gatunków, przeważnie wieloletnich traw, roślin motylkowych, turzyc, ziół i chwastów, które tworzą różnorodne zbiorowiska w zależności od warunków siedliskowych i pratotechnicznych. Korzenie i rozłogi roślinności łąki tworzą darń, dzięki której łąka może odradzać się po każdym skoszeniu, wypasie lub spoczynku zimowym. Łąki występują najczęściej na terenach, na których ze względu na warunki wilgotnościowe i glebowe nie można uprawiać roślin jednorocznych polowych: w siedliskach mokrych lub wilgotnych, zawierających przez większą część roku 60–80% (nawet 90%) wilgoci w stosunku do całkowitej pojemności wodnej (torfowiska, murszowiska), na terenach zalewanych przez rzeki czy też okresowo suchych, gdzie niedobory wody uzupełnia się przez nawadnianie, wykorzystanie bliskiego poziomu wody gruntowej lub zasilanie wodą z terenów wyżej położonych. Łąki są bardzo zróżnicowane zarówno pod względem siedliskowo-florystycznym, jak i organizacyjno-produkcyjnym. W związku z tym opracowano kilka podziałów, np. fitosocjologiczny, bonitacyjny (w zależności od położenia użytkowania). W łąkarstwie najważniejszy jest typologiczny podział łąk, obejmujący: łąki grądowe (grąd), łąki zalewane (łęg), łąki bagienne (bielawy), łąki pobagienne (murszowiska), hale. Obszar łąk w Polsce wynosi ponad 4 mln ha, co stanowi ok. 22% użytków rolnych i 13% obszaru geograficznego kraju. Ok. 90% łąk występuje na niżu, w naturalnych obniżeniach, w pradolinach i dolinach rzecznych, smużnych, obniżeniach śródpolnych i śródleśnych, pozostałe — na pogórzu i w górach, na stokach o zróżnicowanym spadku. Łąki są rozmieszczone nierównomiernie — najwięcej jest ich na południowym wschodzie, najmniej — na terenach centralnych. Ok. 60% łąk jest użytkowanych kośnie (2–3 lub nawet 4 pokosy w roku), pozostałe — pastwiskowo. Plony siana łąkowego wahają się w granicach 0,6–15 t z ha. Łąki mają bardzo duże znaczenie produkcyjne: dostarczają przez cały rok naturalnej, wartościowej paszy objętościowej dla zwierząt (głównie przeżuwaczy). Koszt produkcji paszy z łąki jest znacznie niższy niż pasz pochodzących z uprawy polowej. Coraz bardziej docenia się znaczenie łąk w przyrodzie i ochronie środowiska (rekreacyjne, krajobrazowe, estetyczne). Łąki są środowiskiem życiowym dla wielu gatunków zwierząt i roślin, w tym także rzadkich i ginących; dostarczają cennych ziół wykorzystywanych w lecznictwie. Pełnią funkcję hydrologiczną (retencjonują wodę oraz łagodzą fale powodziowe), sanitarną i filtracyjną (utylizują i oczyszczają ścieki miejskie i gnojowicę, wychwytują i akumulują znaczne ilości szkodliwych substancji emitowanych przez zakłady przemysłowe, komunikację). Łąki chronią również tereny faliste i górzyste przed erozją, a gleby torfowe i murszowo-torfowe przed degradacją.

Pierwsze water-closed — ubikacje spłukiwane wodą — wprowadzono w 2. połowie XVIII w. w Anglii.