Dramat w 3 aktach W. Gombrowicza, napisany 1944–47 w Argentynie, pierwodruk w języku hiszpańskim pt. El Casamiento, Buenos Aires 1948, wydanie w języku polskim Paryż 1953, wydanie zmienione krajowe 1957 (łącznie z powieścią Trans-Atlantyk), premiera krajowa 1960, światowa — Paryż 1963, od 2001 w stałym repertuarze Comédie Française. Bohaterem dramatu jest Henryk, polski żołnierz, który pod koniec II wojny światowej walczy na froncie w północnej Francji; śni mu się powrót, w towarzystwie przyjaciela Władzia, do rodzinnych Małoszyc, do narzeczonej, z którą pragnie wziąć ślub; uniemożliwia mu to zastana sytuacja: rodzice-ziemianie przemienieni w karczmarzy, Mania w karczemną dziewkę; nad domem-karczmą panuje Pijak z grupą Pijaków-proletariuszy, którzy zniszczyli dotychczasowy system społeczno-kulturalny; Ojciec obiecuje przywrócić Mani godność w zamian za uznanie go królem, karczma staje się pałacem, Henryk księciem. Konwencja snu umożliwia odczytanie różnorakich podtekstów i znaczeń utworu; sen staje się rzeczywistością wykreowaną przez człowieka doświadczonego przez wojnę, osaczonego przez wypaczony, zdegradowany świat epoki „śmierci Boga”, a także przez własną wyobraźnię; zostaje zatarta granica między samoistnym życiem postaci a wytworem umysłu Henryka — Władzio i Pijak to jego alter ego; Władzio, głoszący ideę ateizmu i seksualizmu, wbrew sobie prowadzi Henryka przez „prywatne piekło”; Pijak, pozbawiony skrupułów, swoimi intrygami rujnuje wiarę Henryka w królewskość Ojca, insynuuje związek erotyczny Władzia z Manią. To popycha Henryka do objęcia władzy i samoudzielenia sobie ślubu, a na Władziu wymuszenia samobójstwa; tyrana poruszają jednak wyrzuty sumienia i zamiast ślubu rozkazuje siebie uwięzić, tym odruchem człowieczeństwa pragnie zniszczyć Pijaka. W metaforycznym skrócie Gombrowicz ukazał polityczny dramat Europy ogarniętej wojną, pod dyktatem „woli Hitlera, Stalina” (reprezentowanej przez Pijaka); tworzy parodystyczny obraz upadku tradycyjnego państwa (królestwa) i kościoła chrześcijańskiego (próba zastąpienia go kościołem międzyludzkim, w którym człowiek sam siebie uświęca), ukazuje klęskę człowieka, który nie znajdując racjonalnego i transcendentalnego uzasadnienia swojego istnienia, staje się prawodawcą form w celu narzucenia władzy innym.

Działalność gospodarcza w lasach może mieć różną formę i różną intensywność. W skrajnym przypadku zakłada się monokultury drzew szybko rosnących (np. wierzbowe plantacje energetyczne, plantacje topolowe), z których pozyskuje się w skróconych cyklach produkcyjnych całą biomasę nadziemną, a czasem również podziemną. W takich warunkach gleba wymaga nieustannego wzbogacania w składniki pokarmowe poprzez nawożenie. Na uprawach plantacyjnych stosuje się też orkę, melioracje, cięcia pielęgnacyjne, chemiczne środki ochrony roślin itp. Mimo to ingerencja człowieka w układy leśne jest ogólnie mniejsza niż w środowisku rolniczym. Przez wiele lat w lasach gospodarczych różnych rejonów świata stosowano metody nastawione na maksymalizację produkcji drewna, co doprowadziło do uproszczenia składu gatunkowego i wiekowego drzewostanów. Często wprowadzano gatunki niedostosowane do istniejących siedlisk. Efektem była nierzadko degradacja gleb i masowe pojawy owadów liściożernych (np. brudnicy, barczatki) oraz tzw. szkodników wtórnych (np. korników, kózkowatych), zasiedlających osłabione drzewa. Usuwanie drzew obumierających i martwych (tzw. posuszu) ograniczyło występowanie wielu gatunków związanych z próchniejącym drewnem (m.in. chronionego u nas rohatyńca, czy jelonka rogacza).

W myśl idei trwałego i zrównoważonego rozwoju, funkcje środowiskowe i społeczne lasów są obecnie traktowane na równi z funkcjami produkcyjnymi. W ślad za tym wprowadza się szereg zmian zmierzających do poprawy stanu lasów (np. przez dostosowanie składu gatunkowego drzewostanów do warunków siedliskowych, wprowadzanie podszytów, pozostawianie drzew martwych i dziuplastych, popieranie odnowienia naturalnego, zmniejszenie wielkości zrębów, itp.).

W 1831 r. w Paryżu było 78 łaźni. Wedle szacunkowych danych na jednego Paryżanina w 1835 r. przypadały 3–5 kąpiele rocznie. Wprowadzono też przedsiębiorstwa sprowadzające kąpiele do mieszkań — pierwsze założył Valette w 1820. Po 1850 powstały bezpłatne łaźnie i umywalnie publiczne. Po 1880 łazienki spotykane były sporadycznie w kamienicach czynszowych. Niedoścignionym wzorem stała się kabina prysznicowa w zakładach publicznych, internatach i koszarach.