ziołolecznictwo,
nauka zajmująca się zastosowaniem środków leczn. pochodzenia roślinnego w profilaktyce i terapii chorób.
ziołolecznictwo
Encyklopedia PWN
Surowce roślinne były od dawna stosowane w lecznictwie, na co wskazują zabytki piśmiennictwa sumer. (tabliczki z Nippur, ok. 3000 p.n.e.), starochiń., staroind. i egipskiego (tzw. papirus Ebersa, XIV w. p.n.e.); doświadczalnie stwierdzone działanie leczn. tych surowców i przygotowywanych z nich preparatów (oprac. m.in. przez lekarza rzymskiego Galena, II w. n.e.) zostało udowodnione w XIX i XX w., gdy z roślin wyizolowano i zidentyfikowano związki chemiczne o wyraźnym działaniu farmakologicznym. Poznanie budowy ciał czynnych pochodzenia roślinnego (np. chininy, kokainy) zapoczątkowało syntezę licznych związków chemicznych o zbliżonej budowie, często o lepszych właściwościach terapeutycznych. Mimo że działanie wielu surowców roślinnych nie zostało jeszcze zbadane w stopniu zadowalającym, współczesne ziołolecznictwo ma duże znaczenie i nadal się rozwija.
