zebu
 
Encyklopedia PWN
zebu, Bos taurus indicus,
rasa bydła domowego rozpowszechniona w krajach podzwrotnikowych, traktowana niekiedy jako osobny gat. (Bos indicus);
udomowiony w starożytności, prawdopodobnie w Mezopotamii i w Indiach, hodowany w wielu miejscowych rasach w południowo-zachodniej Azji i Afryce jako zwierzę juczne, pociągowe, mleczne i mięsne; w Indiach otaczane kultem; wys. w kłębie 100–160 cm; duży garb tłuszczowy (do 15–20 kg), rogi nieduże lub ich brak; maść czerwonobrunatna, żółtawa, także plamista; mieszańce zebu z bydłem bezgarbnym są rozpowszechnione w południowych Chinach, Afryce, na Płw. Indochińskim, w Ameryce Południowej.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Zebu, Bos taurus indicusfot. E. Dziuk/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia