zapałki,
krótkie, cienkie, nasycone parafiną (co ułatwia zapalanie) patyczki drewniane lub tekturowe, o jednym końcu pokrytym łatwo palną masą (jej gł. składnikiem jest obecnie chloran potasu);
zapałki
Encyklopedia PWN
zapalają się przez potarcie o boczne ścianki pudełka zapałczanego (drewnianego lub tekturowego) częściowo pokrytego masą, której podstawowym składnikiem jest fosfor czerwony; są to tzw. z. bezpieczne. Do poł. XIX w. używano fosforu białego (trującego, zapalającego się przy potarciu o dowolny przedmiot). Za pocz. przemysłu zapałczanego w Europie przyjmuje się 1833 — J. Walker i S. Jones zaczęli produkować wówczas z. w Wielkiej Brytanii; wkrótce z. zaczęto także wytwarzać w Niemczech i we Francji. Wynalazcą z. bezpiecznych był Szwed J.E. Lundström (1855); pierwsze z. zapalające się przy potarciu o dowolną szorstką powierzchnię (zamiast fosforu białego zastosowano siarczek fosforu P4S3) wyprodukowano ok. 1864 w USA i tam gł. się one rozpowszechniły.
