zahiryci
 
Encyklopedia PWN
zahiryci, ẓāhiriyya,
odłam islamu i muzułmańska szkoła prawna opowiadające się za dosłownym, literalnym odczytywaniem świętych tekstów muzułmańskich;
nazwa pochodzi od arabskiego zahir [‘jawne’, ‘egzoteryczne’], w przeciwieństwie do batin [‘ukryte’, ‘ezoteryczne’]; na kształtowanie się z. mieli wpływ charydżyci i mutazylici, którzy uważali, że jedynym źródłem prawa jest Koran; za twórcę zahiryckiej szkoły prawnej uważa się Dawuda Ibn Chalafa az-Zahiriego (zm. 884), tradycjonalistę, ucznia Asz-Szafi’iego; jednym z jej najwybitniejszych przedstawicieli był, pochodzący z arabskiej Hiszpanii — Ibn Hazm (zm. 1064). Z. uznawali jedynie Koran i sunnę przekazaną przez towarzyszy Mahometa i uważali, że można się opierać tylko na ich dosłownym rozumieniu, nie zgadzali się na rozszerzanie treści Koranu czy hadisów na zasadzie analogii, odrzucali też zasadę idżmy — zgodności opinii, i raju — opinii własnej; byli też zdecydowanymi przeciwnikami dialektycznego rozumowania, czyli kalamu. Szkoła z. odegrała dużą rolę w arabskiej Hiszpanii, oddziaływała na system prawny dyn. Almohadów, po czym zaniknęła; z. wywarli wpływ na późniejsze nurty muzułmańskie, np. ideologię fundamentalistyczną.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia