wrzodowa choroba,
med. jedna z najczęstszych chorób przewodu pokarmowego, której rozpowszechnienie w różnych krajach jest oceniane na 5–10% populacji osób dorosłych;
wrzodowa choroba
Encyklopedia PWN
owrzodzenie w postaci niszy wrzodowej drążącej w głąb ściany żołądka lub dwunastnicy może grozić przebiciem do jamy otrzewnej lub sąsiadującego narządu (np. do trzustki) albo uszkodzeniem naczynia krwionośnego i krwotokiem. W procesie powstawania choroby wrzodowej biorą udział: genetycznie uwarunkowane defekty tkankowe, czynniki stresowe, czynniki toksyczne, miejscowe urazy mech. oraz czynniki bakteryjne — zakażenie bakterią Helicobacter pylori jest ob. uważane za gł. przyczynę powstawania wrzodów trawiennych. Objawy: bóle w nadbrzuszu (zwykle 1/4–2 godz. po jedzeniu), bóle nocne i na czczo, krwawienia (czarny smolisty stolec); chorobę wrzodową cechuje wieloletni przebieg, nasilający się zwykle wiosną i jesienią, z długotrwałymi okresami remisji, często samoistnej; leczenie farmakologiczne i dietetyczne, niekiedy operacyjne.
