wojna wielka z zakonem krzyżackim 1409–11,
wojna Polski i Wielkiego Księstwa Litewskiego z Krzyżakami;
wojna wielka z zakonem krzyżackim
Encyklopedia PWN
wypowiedziana 6 VIII 1409 przez zakon w odpowiedzi na poparcie udzielone przez wielkiego księcia litewskiego Witolda antykrzyżackiemu powstaniu na Żmudzi; w 2. połowie sierpnia Krzyżacy zajęli ziemię dobrzyńską i zaatakowali Kujawy; 8 X zawarto niekorzystny dla Polski rozejm, obowiązujący do 24 VI 1410. W końcu VI 1410 wojska polskie, dowodzone przez Władysława II Jagiełłę, przeprawiły się po moście pontonowym przez Wisłę na wysokości Czerwińska i do 2 VII połączyły się tam z armią litewską, posiłkowaną przez oddziały ruskie i tatarskie; wojska te, liczące wraz z pachołkami i ciurami, do 45 tys. ludzi, zajęły Działdowo i Nidzicę, a 15 VII rozgromiły armię krzyżacką pod Grunwaldem; niektóre miasta pruskie poddały się pod władzę Jagiełły (m.in.: Brodnica, Elbląg, Grudziądz, Ostróda, Toruń); 25 VII rozpoczęto oblężenie zamku malborskiego, bronionego przez Henryka von Plauen; wobec trudności aprowizacyjnych i szerzących się chorób 18–19 IX wojska polsko-litewskie odstąpiły od oblężenia; część przejętych przez Polaków miast powróciła pod władzę Krzyżaków; 10 X 1410 pospolite ruszenie z Wielkopolski, Kujaw i ziemi dobrzyńskiej zwyciężyło pod Koronowem, co powstrzymało ofensywne działania zakonu, lecz nie zmieniło końcowego rezultatu wojny. 9 XII 1410 zawarto rozejm w Nieszawie, a 1 II 1411 niekorzystny dla Polski pokój toruński 1411.
