waldensi
 
Encyklopedia PWN
waldensi,
ruch rel.-społ. zainicjowany ok. 1170 w Lyonie przez P. Valdèsa (Piotra Valdo), który głosił naukę o dobrowolnym ubóstwie jako ideale życia chrześc.;
zyskał wielu zwolenników, rekrutujących się z rzemieślników i chłopów, również spośród księży; najbardziej uczeni z nich wygłaszali kazania posługując się przełożonymi przez siebie na język prowansalski fragmentami Biblii; początkowo akceptowani przez Kościół, 1184 zostali ekskomunikowani jako heretycy; wskutek prześladowań ze strony inkwizycji odeszli od Kościoła, założyli własne wspólnoty, wprowadzając niezgodne z ortodoksją innowacje doktrynalne i liturgiczne; zdobywali nowych zwolenników we Francji, północnych Włoszech (tzw. humiliaci), Niemczech, Czechach; przetrwali do czasów współcz. jako wspólnoty przyłączone do lokalnych Kościołów reformowanych w Piemoncie, Sabaudii i w niektórych kantonach Szwajcarii. Waldensów można uważać za prekursorów husytyzmu i w ogóle protestantyzmu; potępieni przez Kościół łącznie z katarami, w rzeczywistości byli ich największymi przeciwnikami; praktykowanie przez waldensów, zwanych „ubogimi z Lyonu”, życia w ubóstwie o kilkadziesiąt lat antycypowało aprobowaną przez Kościół działalność zakonów żebrzących.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia