walcownictwo
 
Encyklopedia PWN
walcownictwo,
dział obróbki plast. metali i ich stopów; zajmuje się wytwarzaniem (przez walcowanie) wyrobów i półwyrobów walcowanych;
gł. odbiorcami wyrobów walcowanych są przemysł maszyn. i budownictwo. Pierwszą walcarkę do cyny zbudowal 1670 Anglik Th. Hale; 1728 w Wielkiej Brytanii J. Hanbury wprowadził walcowanie blach żel., a J. Payne — walcowanie kształtowników; pierwsze walcarki z napędem koła wodnego zaczęto stosować na pocz. XVIII w., a z napędem parowym kilkadziesiąt lat później; walcownię ciągłą (materiał walcowany jednocześnie w wielu klatkach walcowniczych ustawionych jedna za drugą) opatentował 1798 Anglik J. Hazledine. Szybki rozwój walcownictwa nastąpił wraz z rozwojem kolei w XIX w.; w latach 30. XX w. T. Sendzimur wynalazł walcarkę do ciągłego walcowania cienkich blach.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia