terakota
 
Encyklopedia PWN
terakota
[wł.],
tworzywo (i wyroby) ceramiczne otrzymywane przez spiekanie gliny ogniotrwałej, skaleni, piasku, z dodatkiem tlenków metali (barwniki ceramiczne), wypalane w temperaturze do 1150–1300°C;
nieszkliwione (porowate, nasiąkliwe wodą) lub szkliwione; t. jest stosowana jako tworzywo do wyrobów artyst. niepowtarzalnych (ręcznie modelowane figurki) i powielanych (wykonane z formy elementy dekoracji arch., wykładziny ścian i podłóg) — t. o dużej odporności na ścieranie. W Chinach za czasów dyn. Han i Tang terakotowe figurki ludzi, zwierząt oraz modele sprzętów wkładano do grobów; w staroż. Etrurii, Grecji, Rzymie t. była tworzywem stosowanym w rzeźbie sepulkralnej (m.in. urny, sarkofagi) oraz w architekturze (akroteriony, fryzy); w średniowieczu z t. wykonywano dekoracje arch. w budownictwie ceglanym, w renesansie — rzeźby, płaskorzeźby, medaliony; w klasycyzmie i baroku do wyrobów artyst. stosowano t. sporadycznie; na przeł. XIX i XX w. z t. wyrabiano secesyjne elementy arch., naczynia dekoracyjne.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia