telefon komórkowy
 
Encyklopedia PWN
telefon komórkowy,
urządzenie radiokomunik. nadawczo-odbiorcze, stanowiące wyposażenie abonenta systemu telefonii komórkowej;
rodzaj radiotelefonu; składa się zwykle z nadajnika radiokomunikacyjnego, odbiornika radiokomunikacyjnego, anteny, źródeł zasilania (akumulatorów lub baterii), mikrofonu, słuchawki, mikroprocesora z układem pamięci, klawiatury, wyświetlacza, wkładanej karty abonenckiej SIM (ang. Subscriber Identity Module). Karta SIM zawiera informacje umożliwiające identyfikację abonenta i dane dotyczące świadczonych mu usług. Zwykle stosuje się t.k. kieszonkowe (np. t.k. systemu GSM), niekiedy z tzw. zestawem głośnomówiącym i odrębną anteną. Istnieją też t.k. wielofunkcyjne z rozbudowaną klawiaturą alfanumeryczną, kolorowym wyświetlaczem, modemem i procesorem, pełniące funkcje mikrokomputera z dostępem do sieci komputerowej przy użyciu łączy bezprzewodowych w zakresie podczerwieni lub mikrofal (radiokomunikacja). Niektóre z nich są wyposażone w miniaturowy cyfrowy aparat fot. (wbudowany lub dołączany) i mają możliwość przesyłania obrazów. T.k. wielosystemowe mogą współpracować z różnymi systemami komórkowymi i systemem nawigacji (lokalizacji) satelitarnej GPS (np. w celu monitorowania pozycji użytkownika lub sytuacji drogowej obrazowanej w postaci mapy na wyświetlaczu).
Aleksander Charytoniuk
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia