teledetekcja

teledetekcja

[gr. tḗle ‘daleko’, łac. detectio ‘wykrywać’],

telekom. metoda pozyskiwania informacji o obiektach i zjawiskach zachodzących na Ziemi (także na innych planetach) za pomocą urządzeń nie będących w bezpośrednim (fizycznym) kontakcie z badanym obiektem;

za pomocą zdalnego pomiaru przede wszystkim promieniowania elektromagnetycznego, a także fal akustycznych, pola grawitacyjnego, pola magnetycznego i promieniowania jądrowego. Pomiary przeprowadza się przy użyciu specjalnych urządzeń umieszczanych na pokładach samolotów i sztucznych satelitów. Są to głównie różnego rodzaju kamery fotograficzne, a także radiometry, spektrometry, skanery, urządzenia radiolokacyjne, grawimetry i magnetometry. Wyniki pomiarów rejestruje się na filmach fotograficznych lub na taśmach magnetycznych, a zarejestrowane dane poddaje się zwykle dalszej obróbce, mającej na celu usunięcie wpływu czynników zakłócających oraz umożliwiającej przetworzenie danych w pożądane informacje. Rozróżnia się teledetekcję aktywną i pasywną. W pierwszym wypadku pomiar polega na odbiorze i rejestracji sygnału wyemitowanego ze specjalnie przygotowanego źródła (np. nadajnika mikrofalowego), w drugim — ogranicza się do odbioru i rejestracji sygnału ze źródła naturalnego (np. Słońca, Ziemi). Teledetekcja jest obecnie uznawana za jedno z głównych źródeł pozyskiwania informacji o obiektach, zjawiskach i procesach zachodzących na powierzchni Ziemi oraz innych ciał Układu Słonecznego.