szybownictwo

szybownictwo, szybowcowy sport,

dyscyplina lotnictwa sport. (lotnictwo), wykonywanie lotów na szybowcach przy wykorzystaniu prądów powietrza.

Wszybownictwie rozróżnia się następujące rodzaje lotów wyczynowych (rekordowych lub zawodniczych): loty odległościowe — otwarte, docelowe, docelowo-powrotne i po trasach trójkątnych oraz łamanych, loty prędkościowe i loty wysokościowe — przewyższenie i wysokość absolutna. Zdobywa się również międzynar. odznaki szybowcowe: srebrne, złote i diamentowe. Za pioniera szybownictwa uważa się O. Lilienthala, który 1891 zbudował (wraz z bratem Gustavem) szybowiec i wzbił się na nim w powietrze. W okresie międzywojennym zawodnicy pol. odnieśli wiele międzynar. sukcesów, m.in.: W. Modlibowska (1937) ustanowiła rekord długotrwałości lotu (24 h 14 min), T. Góra (1938) za przelot na odległość 578 km otrzymał jako pierwszy pilot na świecie medal Lilienthala. Po II wojnie świat. pol. szybownicy zdobywali wielokrotnie medale mistrzostw świata, w których uczestniczyli od 1956, mistrzami świata byli m.in.: A. Witek (1958), E. Makula (1963), J. Wróblewski (1965, 1972), S. Kawa (2003); pol. szybownicy zdobywali medale także w szybowcowej akrobacji, m.in. J. Makula (1985–93) oraz ustanowili wiele rekordów świata w różnych konkurencjach szybownictwa; P. Majewska, jako druga kobieta w świecie, otrzymała medal Lilienthala (1960); medalem tym zostali odznaczeni również: E. Makula (1965), Wróblewski (1972), A. Dankowska (1975) oraz F. Kępka (1992); do 2003 pol. szybownicy zdobyli na imprezach rangi mistrzowskiej 47 medali.