szermierka
 
Encyklopedia PWN
szermierka, dawniej fechtunek,
sztuka władania białą bronią.
Jako dyscyplina sport. dzieli się na 3 konkurencje: floret, szablęszpadę; walka jest prowadzona na planszy dł. ok. 14 m i szer. 1,8–2 m; o zwycięstwie w walce decyduje większa liczba trafień (przeważnie walkę prowadzi się do 5 trafień); zwycięża zawodnik, który wygra 2 walki. Szermierka była znana już w Egipcie (ok. 2000 lat p.n.e.); w Europie początkowo (w średniowieczu) używano mieczy jako broni wojsk., później (w XVI w.) wprowadzono rapiery o długiej klindze, a od XVII w. we Francji — lżejszą szpadę dworską; we Włoszech w XVIII w. wprowadzono do ćwiczeń szermierki lekkie florety oraz maski zabezpieczające szermierzy, a w XIX w. lekką szablę; w XIX w. powstały pierwsze akademie szermiercze (m.in. na Węgrzech i w Austrii) oraz pierwsze regulaminy sport. walki (m.in. we Francji i Włoszech) i publiczne turnieje; 1913 powstała w Paryżu Międzynar. Federacja Szermiercza (FIE); w Polsce pierwszy klub powstał 1886 we Lwowie, 1922 uformował się tamże Pol. Związek Szermierczy; do 2004 pol. szermierze zdobyli 21 medali olimpijskich: 4 złote (1964 — E. Franke, 1968 — J. Pawłowski, 1972 — W. Woyda, drużyna florecistów), 8 srebrnych i 9 brązowych; ponadto największe sukcesy w tej dyscyplinie sportu osiągali m.in.: A. Papée, R. Parulski, W. Zabłocki, J. Olech, L. Koziejowski, M. Sypniewski, P. Kiełpikowski oraz B. Wysoczańska, S. Gruchała.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia