szafi’ici
 
Encyklopedia PWN
szafi’ici,
jedna z gł. szkół prawa muzułmańskiego;
jej zał. był Asz-Szafi’i (zm. 820), do najważniejszych przedstawicieli szkoły szafi’itów należał m.in. Al-Mawardi; szkoła szafi’itów słynie z umiarkowania; godzi tradycjonalizm i racjonalizm; szafi’ici uznają 4 źródła prawa muzułm.: Koran, sunnę, kijas — analogię i idżmę — powszechną zgodę, bardzo wysoką rangę przyznają Koranowi i tradycji Mahometa, twierdząc, że ważne są tylko te zasady prawne, które od niego bezpośredno pochodzą — jednocześnie nie uznają zasady istislahu — preferencji i istihsanu — powszechnego dobra; szkoła szafi’itów zdobyła wpływy w Egipcie, Bagdadzie, Syrii, Isfahanie, Chorasanie i Bucharze, ob. jest popularna w Egipcie, Jemenie, południowo-wschodniej Azji oraz w Afryce: Somalii, Dżibuti, Tanzanii i Ugandzie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia