stwardnienie rozsiane

stwardnienie rozsiane, SM, sclerosis multiplex, sclerosis disseminata,

choroba neurologiczna, należąca do grupy chorób demielinizacyjnych, polegająca na powstawaniu w ośrodkowym układzie nerwowym (mózgowie i rdzeń kręgowy) ognisk rozpadu osłonek mielinowych (rdzennych) włókien nerwowych.

Przyczyną stwardnienia rozsianego są zjawiska autoimmunologiczne, polegające na błędnym skierowaniu działania pewnych przeciwciał przeciw składnikom osłonek mielinowych własnego układu nerwowego gospodarza; pobudzenie komórek wytwarzających te przeciwciała jest, przypuszczalnie, wynikiem wcześniej przebytych infekcji wirusowych; schorzenie zaczyna się zwykle między 20. a 40. rokiem życia i przebiega z okresami samoistnej poprawy i nawrotów; objawy są różne i zależą od umiejscowienia ognisk, najczęściej dochodzi do zaniku nerwów wzrokowych, upośledzenia mowy i niedowładu kończyn dolnych. W leczeniu stosuje się leki przeciwzapalne i immunosupresyjne (obniżające intensywność odpowiedzi immunologicznej).