stomatologia
dział medycyny klinicznej i nauka o przyczynach, przebiegu, rozpoznawaniu, zapobieganiu i leczeniu schorzeń jamy ustnej, zębów oraz narządów sąsiadujących;
[gr. stóma ‘usta’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
dentystyka,
stomatologia
Encyklopedia PWN
teoret. podstawy stomatologii klinicznej daje odontologia — nauka o powstawaniu i rozwoju uzębienia; w obrębie stomatologii wyodrębniły się dyscypliny specjalistyczne, jak: chirurgia stomatologiczna (tzw. mała chirurgia jamy ustnej), ortodoncja, protetyka stomatologiczna, stomatologia zachowawcza, stomatologia dziecięca, parodontologia (choroby przyzębia).
Chorobami zębów i jamy ustnej zajmowano się już w czasach staroż.; duże zasługi dla rozwoju stomatologii położył w XVI w. A. Paré, a w XVIII w. P. Fauchard, zw. ojcem stomatologii; w Polsce do rozwoju nowocz. stomatologii przyczynili się m.in.: R.J. Czerwiakowski, K. Goebel, W. Łepkowski, A. Cieszyński, A. Meissner, M. Żeńczak, W. Cybulski. Do nowoczesnych zadań współcz. stomatologii należy m.in.: zapobieganie i leczenie próchnicy oraz chorób przyzębia, wad zgryzu, usuwanie ognisk zakażenia zębopochodnego, wczesne leczenie zapaleń miazgi zębowej (w celu zapobieżenia martwicy miazgi zęba).
