stereoskopia
 
Encyklopedia PWN
stereoskopia
[gr.],
fiz.:
1) Widzenie stereoskopowe, cecha widzenia 2-ocznego polegająca na postrzeganiu trójwymiarowości przedmiotów i głębi. W przybliżeniu widzenie stereoskopowe wiąże się z tym, że punkty jednego przedmiotu (lub różne obiekty) niejednakowo oddalone od obserwatora, np. końcowe punkty AB odcinka, są postrzegane przez prawe i lewe oko pod różnymi kątami (γPγL); równocześnie odległości punktów obrazowych BLAL oraz BPAP, powstałych na siatkówce odpowiednio oka lewego i prawego, są różne (tzw. niezgodność obuoczna; jeżeli punkty AB są położone na środkowej odcinka łączącego środki źrenic, to odcinki ALBLAPBP są wprawdzie równe, lecz przeciwnie skierowane i również występuje niezgodność obuoczna). Próg widzenia stereoskopowego, czyli najmniejsza wartość różnic kątów γPγL = εBεA, przy której oba obiekty mogą być widziane na różnych odległościach, wynosi typowo 10″.
2) Metoda otrzymywania przestrzennych obrazów obiektów; polega na wytwarzaniu 2 dwuwymiarowych obrazów obiektu, tzw. par stereoskopowych, odpowiadających jego obrazom widzianym oddzielnie przez prawe i lewe oko; zlanie się pary stereoskopowej w jeden widzialny obraz uzyskuje się oglądając jednocześnie każdym okiem przeznaczony dla niego obraz; przeprowadza się to za pomocą stereoskopu, specjalnej konstrukcji mikroskopów (tzw. stereoskopowych), rzutowania na rastrowe stereoekrany, okularów z różnobarwnymi filtrami, gdy każdy z obrazów jest innej barwy (zwykle czerwonej i niebieskiej; metoda anaglifowa) lub okularów z polaroidami, gdy obrazy są otrzymywane przy użyciu światła spolaryzowanego w płaszczyznach wzajemnie prostopadłych dla prawego i lewego obrazu. Stereoskopia jest podstawą stereofotogrametrii.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia