starożytnictwo
 
Encyklopedia PWN
starożytnictwo,
zbieractwo, kolekcjonerstwo oraz rejestrowanie (na wpół amatorskie, w formie opisowej bądź w postaci przekazów rysunkowych i malarskich) zabytków przeszłości;
w Polsce starożytnictwo (zw. też archeologią nar.) zostało zapoczątkowane w czasach oświecenia, jako wynik zainteresowania dziedzictwem przeszłości, zamiłowania do jej materialnych reliktów i poczucia hist. wartości dzieła sztuki; rozwój starożytnictwa przypada na 1. poł. XIX w. i wiąże się z romant. historyzmem; do najbardziej czynnych starożytników (czasem znajdujących oparcie w zakładanych wówczas towarzystwach nauk.), sporządzających topograficzno-hist. przeglądy zabytków starożytności w różnych dzielnicach Polski, należeli: w Królestwie Polskim — W.H. Gawarecki, M. Baliński, T. Lipiński, K. Stronczyński, F.M. Sobieszczański, w Krakowie — A. Grabowski, K. Kramer, J. Łebkowski, w Wielkopolsce — J. Moraczewski i J. Łukaszewicz; starożytnictwo wyprzedza nauk. przedsięwzięcia historii sztuki, zwłaszcza systematyczną inwentaryzację zabytków.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia