społeczna gospodarka rynkowa

społeczna gospodarka rynkowa,

ekon. nazwa wprowadzona przez A. Müller-Armacka 1948 na oznaczenie wywodzącej się z ordoliberalizmu doktryny ekonomicznej realizowanej przez L. Erharda w Niemczech Zachodnich po II wojnie światowej.

W odróżnieniu od pozostałych krajów wysoko rozwiniętych, które za pomocą teorii Keynesa umacniały po II wojnie światowej rolę państwa, Niemcy, odreagowując okres narodowego socjalizmu z dużą ingerencją państwa w życie gospodarcze, zwróciły się ku rozwiązaniom liberalnym; głównym celem społecznej gospodarki rynkowej było odtworzenie konkurencyjnych struktur rynku i odrodzenie klasy średniej; realizację tych celów wspierała demokratyzacja struktur politycznych, stabilizacja cen i utrzymywanie równowagi gospodarczej; elementem uzupełniającym programu społecznej gospodarki rynkowej była ochrona socjalna najuboższych. Z perspektywy dziesięcioleci społeczną gospodarkę rynkową można uznać za fundament gospodarczych sukcesów Niemiec Zachodnich (następnie RFN) po II wojnie światowej.

W Polsce w latach 90. XX w., zapominając, iż był to program liberalny, często przywoływano pojęcie społecznej gospodarki rynkowej. Podczas dyskusji o pożądanym kształcie polskiej gospodarki i akcentowano przede wszystkim zawarte w nim elementy koncepcji państwa opiekuńczego, w celu zaspokojenia bieżących potrzeb politycznych, tym samym wypaczając właściwą ideę społecznej gospodarki rynkowej.