śliwa, Prunus,
rodzaj zbiorczy z rodziny różowatych;
śliwa
Encyklopedia PWN
ok. 200 gat. drzew i krzewów, występujących gł. w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej; w szerokim ujęciu rodzaj śliwa obejmuje także brzoskwinię, czereśnię, czerechy, migdałowca, morelę i wiśnię, traktowane często jako oddzielne rodzaje. W obrębie wąsko rozumianego rodzaju śliwa istnieje ok. 6 tys. odmian uprawnych różnych gat.; liście okrągłe, eliptyczne lub jajowate, o brzegach karbowanych lub piłkowanych; kwiaty zazwyczaj białe, owoc — kulisty lub wydłużony, jadalny pestkowiec; gat. amer.: śliwa amerykańska, P. americana, śliwa czarna, P. nigra, śliwa wąskolistna, P. angustiofolia, śliwa Munsona, P. munsoniana, dały początek odmianom niskiej jakości; bardziej wartościowe są odmiany śliwy japońskiej, P. salicina; najcenniejsze i o największym znaczeniu gosp. są eurazjat. odmiany śliwy domowej, P. domestica (m.in. renklody, węgierki), uprawianej w Europie, Ameryce Północnej, Australii i Azji; mniejsze znaczenie mają lubaszka i ałycza. Śliwa domowa, drzewo wysokość do 13 m, prawdopodobnie mieszaniec ałyczy i śliwy tarniny, P. spinosa; młode pędy są lekko omszone; owoce zawierają m.in. ok. 8% cukru, 1,2% kwasów org., sole miner., wit. A, z grupy B i wit. C; deserowe i na przetwory (susze, dżemy, powidła, marynaty), wyrabia się z nich też nalewki i śliwowicę; mają właściwości leczn. (przeczyszczające); drewno jest użytkowane w tokarstwie.
