składanie,
poligr. zestawianie znaków pisma drukarskiego i in. elementów graficznych zgodnie z zasadami edytorskimi (krój i stopień pisma, odstępy między znakami, format kolumny i in.) oraz z projektem typograficznym przyszłej publikacji;
składanie
Encyklopedia PWN
w wyniku s. uzyskuje się skład służący do wykonania formy drukowej. S. można podzielić na: ręczne i maszyn. oraz komputerowe, do którego ob. zalicza się fotoskład. S. ręczne jest przeprowadzane przez zecera (zecerstwo) i polega na formowaniu wierszy z materiału zecerskiego (czcionek pisma danego kroju i stopnia, justunku, linii itp.), zestawianiu wierszy w szpalty, a szpalt w kolumny (łamanie). S. maszynowe jest wykonywane w składarce wierszowej, zw. linotypem, lub w składarce pojedynczych czcionek, zw. monotypem. Zarówno s. ręczne, jak i maszyn., jest ob. rzadko stosowane. Powszechnie stosuje się s. komputerowe, zw. też s. elektronicznym, w którym tekst jest wprowadzany do pamięci komputera przy użyciu programu zw. edytorem tekstu; z tekstów tworzy się kolumny wg układu typograficznego danej publikacji (obraz kolumny jest oglądany na ekranie monitora) i za pomocą naświetlarki (np. laserowej) zapisuje się je na materiale fot. (fotoskład). Obraz można również wydrukować za pomocą drukarki komputerowej; otrzymuje się wówczas skład na podłożu nieprzezroczystym, np. na papierze, lub przezroczystym, np. na folii poliestrowej (diapozytyw). Skład może być też przenoszony bezpośrednio na formę drukową (metoda od komputera do formy drukowej, ctplate), na formę drukową zamontowaną w maszynie drukującej, a nawet na podłoże drukowe (drukowanie cyfrowe).
S. ręczne zostało wprowadzone ok. 1440 przez J. Gutenberga i było jedyną metodą s. do chwili wynalezienia w latach 80. i 90. XIX w. maszyn do s.; w latach 50. XX w. wprowadzono fotoskład, w latach 80. — s. komputerowe.
