sepulkralna sztuka
 
Encyklopedia PWN
sepulkralna sztuka
[łac. sepulcrum ‘grób’],
dziedzina sztuk plastycznych, związana głównie z kultem zmarłych i dążeniem do utrwalenia pamięci o nich;
np. mastaby, piramidy, groby kopułowe, mauzolea, martyria, kaplice grobowe, w budowlach kultowych (egipskie świątynie grobowe, chrześcijańskie kaplice cmentarne i tzw. latarnie zmarłych); ozdobne formy przybierały sarkofagi, urny na popioły, płyty nagrobne nagrobki. W zakres sztuki sepulkralnej wchodzi również wyposażenie grobu, obejmujące często specjalne typy plastyki (rzeźba figuralna, naczynia). Celom kommemoratywnym służyły epitafiacenotafy. W różnych epokach nadawano uroczystościom pogrzebowym bogatą oprawę plastyczną (np. castrum doloris). Sztuka sepulkralna wytworzyła odrębną ikonografię o tematyce symbolicznej, alegorycznej i eschatologicznej, a także przyczyniła się do rozwoju portretu (portret fajumski, maski pośmiertne, trumienne portrety).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Xi’an, kamienny orszak pogrzebowy cesarza Shi Huangdi z przed ok. 2 tys. lat (Chiny)fot. J. Piwowarczyk/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia