saneczkarstwo
 
Encyklopedia PWN
saneczkarstwo, sport saneczkowy,
dyscyplina sportów zimowych;
zawody są rozgrywane na torach sztucznych lub naturalnych w konkurencji kobiet (jedynki) i mężczyzn (jedynki i dwójki); o zwycięstwie decyduje łączny czas 4 (jedynki) lub 2 (dwójki) przejazdów, tzw. ślizgów; sport saneczkowy na torach sztucznych jest od 1964 dyscypliną olimpijską; od 1914 są rozgrywane mistrzostwa Europy, a od 1955 — mistrzostwa świata; sport saneczkowy na torach naturalnych był początkowo uprawiany rekreacyjnie i dopiero od 1970 organizuje się mistrzostwa Europy, a od 1979 mistrzostwa świata; największe osiągnięcia Polaków na torach sztucznych: mistrzostwa świata — J. Wojnar (jedynki mężczyzn — 1958, 1961), M. Semczyszak (jedynki kobiet, 1958), R. Pędrak, L. Kudzia (dwójki, 1963), B. Piecha (jedynki kobiet, 1970). Rozwojem sportu saneczkowego na świecie kieruje zał. 1957 Międzynarodowa Organizacja Saneczkarstwa (FIL), w Polsce — Polski Związek Sportów Saneczkowych, zał. 1957 jako kontynuacja zał. 1930 Sekcji Saneczkarstwa przy Polskim Związku Narciarskim.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia