samogłoska

samogłoska,

z puntu widzenia fonetycznego to głoska, której artykulacja polega na przepływie powietrza nad osią symetrii języka bez przeszkód, które powodowałyby chwilowe wstrzymanie przepływu bądź powstanie szumu;

w języku pol. wszystkie s. są egresywne (głoska); pol. system fonemów (fonem) samogłoskowych jest bardzo prosty (podobnie jak relacje między pisownią a wymową): litery ą, ę wymawia się jako ciąg odpowiednio samogłosek /o/ lub /e/ wraz z następującą spółgłoską nosową (spółgłoska), np. trąba [tromba]; z punktu widzenia strukturalnego, tj. fonologicznego, za s. uważa się te, które stanowią ośrodek sylaby; język pol. ma także głoski, które odpowiadają fonetycznej definicji, lecz nie spełniają warunku fonologicznego; określa się je mianem s. niesylabicznych (niezgłoskotwórczych) i zalicza strukturalnie do spógłosek.