saeculum
w tradycji etruskiej jednostka miary czasu przeznaczona przez bogów na okres życia poszczególnych ludzi, czas trwania miast czy państw;
[łac., ‘stulecie’, ‘wiek’],
saeculum
Encyklopedia PWN
doktrynę wieków zawarto w księgach wróżbiarskich, zw. Libri Fatales; życie poszczególnych ludzi składało się z hebdomad (okresów siedmioletnich) i maksymalnie obejmowało 12 hebdomad; z kolei długość wieków nie była jednakowa i wynikała ze skomplikowanych obliczeń; koniec wieku, obwieszczany cudownym znakiem (ostentum saeculare) przez bóstwo, wyznaczała śmierć najstarszego członka danej generacji; samej Etrurii bogowie wyznaczyli 10 wieków istnienia; wg Plutarcha dźwięk trąby oznajmił koniec ósmego wieku 88 r. p.n.e.; natomiast haruspik Vulcanus określił koniec dziewiątego wieku na 44 r. p.n.e., w momencie pojawienia się gwiazdy Cezara; uroczystości pokutnicze organizowane z okazji ostenta saeculare przybierały formę uroczystych igrzysk publicznych; w tradycji rzymskiej początek s. wyznaczały ludi saeculares.
