sabatianowska kultura
 
Encyklopedia PWN
sabatianowska kultura,
archeol. kultura późnej epoki brązu (XV–XII w. p.n.e.), rozwijająca się na terenach stepowych we wschodniej Europie między dolnym Dunajem a obszarami nadazowskimi;
nazwa pochodzi od miejscowości Sabatyniwka nad Bohem (Ukraina). K.s. jest znana z licznych rozległych osiedli (o pow. od 0,5 do 4 ha, wyjątkowo do 18 ha); domostwa zgrupowane zwykle wzdłuż ulic w 1–2 rzędach; oryginalna architektura kamienna, wznoszona z użyciem gliny i drewna; zmarłych składano w jamach w pozycji silnie skurczonej, na boku, z głową na wschód; znane też pochówki ciałopalne; oryginalne zjawisko, tzw. zolniki — tj. kopce zawierające przewarstwienia popiołu, kości zwierzęce, fragmenty glinianych naczyń, przedmioty brązowe, tzw. chlebki (kulki z gliny) itp. — uważane za rodzaj świątyń na wolnym powietrzu. Rolnictwo, również hodowla (bydło rogate); wysoki poziom wytwórczości brązowniczej — liczne narzędzia i broń: sierpy, sztylety, siekiery, groty włóczni, a także ozdoby; bogaty zestaw wyrobów kościanych. Rozwój k.s. załamał się w XIII w. p.n.e. pod wpływem zmian ekol., zwłaszcza degradacji obszarów stepowych wywołanej rozwojem suchego i zimnego klimatu oraz nadmierną eksploatacją środowiska; nie wykluczone, że część ludności k.s. wzięła udział w najazdach tzw. Ludów Morza. Na gruncie k.s. uformułowała się kultura biełozierska.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia