rzymskie drogi
 
Encyklopedia PWN
rzymskie drogi,
drogi publiczne (viae publicae) w imperium rzymskim;
dzieliły się na podmiejskie (viae suburbanae), łączące Rzym z sąsiednimi miastami (stąd ich nazwy: Praenestina, Tiburtina, Nomentana i in.), oraz dalekosiężne, budowane w celach militarnych (szybki przerzut wojsk), łączące Rzym i in. ośrodki z odległymi punktami docelowymi, noszące nazwy ich twórców (konsulów, cenzorów, cesarzy) — w Italii (najstarsza Appia z 312 p.n.e., Valeria, Aurelia, Flaminia, Cassia, Aemilia i in.) i w prowincjach (Egnatia z Dyrrachium do Bizancjum, Domitia od Rodanu do Pirenejów, Sebaste w południowej Azji Mniejszej i in.). Koszt budowy dróg ponosiło państwo; ich utrzymanie spadało na gminy i użytkowników terenów, przez które przebiegały. W okresie późnego cesarstwa drogi strategiczne, utrzymywane przez państwo, określano jako stratae [‘wojskowe’, z greckiego stratós ‘wojsko’; stąd: strada, Strasse, street], np. Strata Diocletiana od Morza Czerwonego do Eufratu. Drogi rzymskie brukowano lub pokrywano żwirem w zaprawie; budowa wiązała się ze wznoszeniem mostów kamiennych (najstarsze z 2. połowy III w. p.n.e.; Mulwijski Most); oznaczone kamieniami milowymi (milliaria); minimum szerokości dróg rzymskich określał wymóg minięcia się 2 wozów (4–8 m, z poboczami 7–12 m; ok. 3 m najwęższe mosty i galerie w górach). Precyzyjny opis konstrukcji dróg rzymskich autorstwa Witruwiusza potwierdziły badania archeologiczne. Dzięki znakomitej konstrukcji wiele dróg rzymskich przetrwało do średniowiecza i dłużej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia