rozrusznik serca

rozrusznik serca, stymulator serca, kardiostymulator,

rodzaj elektr. stymulatora funkcjonalnego (elektrostymulacja funkcjonalna), stosowanego w celu pobudzania mięśni komór serca do skurczu, w warunkach uszkodzenia układu bodźcotwórczo-przewodzącego serca, a zwłaszcza węzła zatokowo-przedsionkowego (naturalnego rozrusznika serca w zatoce prawego przedsionka serca) lub węzła przedsionkowo-komorowego i pęczka Hisa — manifestujących się zaburzeniami rytmu zatokowego lub upośledzeniem przewodnictwa pobudzeń do komór;

używany w uszkodzeniach układu bodźco-przewodzącego serca, np. w wyniku zawału; są 2 podstawowe rodaje r.s. — zewnętrzne, do terapii czasowej, i wszczepiane na stałe (implant). Zewnętrzne r.s. są stosowane także na okres kilkunastu dni, niezbędny do przeprowadzenia diagnostyki poprzedzającej wszczepienie, mającej na celu określenie rodzaju uszkodzenia serca i dobór właściwego stymulatora; elektrody tych r.s. wprowadza się do prawej komory serca metodą przezskórną. Wszczepienie r.s. polega na wykonaniu niewielkiego nacięcia skóry tuż poniżej prawego obojczyka i wsunięciu stymulatora (w postaci metal. pudełka o wymiarach ok. 5,5 × 4,5 × 0,8 cm i lekko zaokrąglonych krawędziach) pomiędzy mięśnie piersiowe; izolowany przewód zakończony elektrodą kontaktową jest wprowadzany poprzez żyłę podobojczykową do żyły głównej górnej, a następnie do prawego przedsionka i prawej komory serca; drugą elektrodę stymulatora stanowi jego metal. obudowa. R.s. generuje impulsy elektr. o napięciu 5 V, natężeniu 10 mA i czasie trwania 2 ms; czas życia baterii stosowanych w r.s. (ogniwo litowe, jonowolitowe) wynosi 10–15 lat.