rów oceaniczny
 
Encyklopedia PWN
rów oceaniczny,
wydłużone zagłębienie dna oceanicznego, o stromych stokach i płaskim dnie, występujące w strefie subdukcji, wzdłuż którego płyta litosfery oceanicznej pogrąża się w głąb Ziemi;
rów oceaniczny rozciąga się równolegle do łuku magmowego, wykształconego albo wzdłuż brzegu kontynentu (np. w sąsiedztwie Rowu Peruwiańsko-Chilijskiego) albo mającego postać łuku wyspowego (np. w pobliżu Rowu Mariańskiego); szerokość rowu oceanicznego wynosi kilkadziesiąt km, długość przekracza często 1 tysiąc km, dochodząc do ok. 4,5 tysiąca km w przypadku Rowu Peruwiańsko-Chilijskiego; najgłębsze rowy oceaniczne występują w dnie Oceanu Spokojnego: Rów Mariański 11 034 m, Tonga — 10 882 m, Rów Filipiński — 10 497 m; najgłębsze miejsca w obrębie basenu oceanicznego lub rowy oceaniczne są nazywane głębią morską; rów oceaniczny charakteryzuje bardzo wolne tempo przyrostu osadów (od kilku do 10 mm na 1000 lat), wśród których dominuje czerwony ił głębinowy oraz muły radiolariowe i okrzemkowe.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia