rokoko. Literatura
nurt artystyczno-literacki ukształtowany we Francji w XVIII w. w kręgu arystokratycznej kultury dworu Ludwika XV;
rokoko. Literatura
Encyklopedia PWN
Nurt literacki ukształtowany we Francji w XVIII w. w kręgu arystokratycznej kultury dworu Ludwika XV, uznawany często za odmianę schyłkowego baroku, odpowiednik préciosité.
Rokoko stawiało literaturze za cel zabawę i rozrywkę; do poezji wniosło galanterię, wdzięk, wykwint formy, humor, upodobania sielankowe i sentymentalne; przejawiło się głównie w małych formach wierszowych (tzw. poezja sztambuchowa, anakreontyk, epigram); z Francji przejęte przez literatury niemiecką, włoską, polską (F.D. Kniaźnin, J. Szymanowski — teoretyk nurtu, S. Trembecki). W nauce o literaturze termin rokoko bywa też stosowany na określenie prądu literackiego okresu oświecenia, zróżnicowanego wewnętrznie, niosącego treści filozoficzne i libertyńskie.
