radiotelefon
 
Encyklopedia PWN
radiotelefon
[łac.-gr.],
urządzenie radiokomunik. nadawczo-odbiorcze, służące do dwustronnej łączności (przesyłania sygnałów telefonicznych) za pośrednictwem fal radiowych (radiotelefonia);
rodzaj radiostacji (fonicznej). R. mogą być stacjonarne (instalowane w obiektach nieruchomych) i ruchome (przewoźne — instalowane w pojazdach, przenośne); r. składa się zwykle z: nadajnika radiokomunikacyjnego, odbiornika radiokomunikacyjnego, anteny, źródeł zasilania (akumulatorów lub baterii), czasami z mikrotelefonu, a także, w wypadku r. przeznaczonych do pracy w sieci radiotelefonicznej, układów zapewniających współpracę z centralą sieci. Rodzajem r. jest walkie-talkie. Zasięg r. zależy gł. od mocy nadajnika i warunków propagacji fal radiowych (pożądany brak przeszkód na trasie propagacji, tj. istnienie bezpośredniej widoczności anten współpracujących ze sobą r.).
Pierwsze r. (o dużych rozmiarach i masie) pojawiły się w na pocz. lat 20. XX w. Postęp w dziedzinie elektroniki i radiokomunikacji (m.in. zastosowanie techniki cyfrowej) i związana z nim miniaturyzacja urządzeń doprowadziły do skonstruowania tzw. kieszonkowych r. oraz do powstania różnych systemów naziemnej i satelitarnej radiokomunikacji ruchomej, w których są one wykorzystywane. Obecnie (2004) w powszechnym użyciu są r. telefonii komórkowej, pot. zw. telefonami komórkowymi.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia