radiotechnika

radiotechnika

[łac.-gr.],

dział nauki i techniki, zajmujący się metodami wytwarzania drgań elektr. i fal radiowych oraz ich wykorzystaniem w procesach przesyłania i przetwarzania informacji (radiokomunikacja, telewizja, radiolokacja, radiofonia), w procesach sterowania (telemechanika), a także w grzejnictwie elektrycznym, mikrofalowej technice oraz w medycynie (m.in. do celów diagnostycznych i leczn.).

Obejmuje projektowanie i konstruowanie układów radiotechn., tj. układów złożonych gł. z elementów elektronicznych, takich jak: generatory drgań elektr., wzmacniacze sygnałów elektr., filtry elektr., modulatory i demodulatory, przetworniki sygnałów, odbiorniki i nadajniki radiokomunikacyjne. Z działaniem tych układów wiążą się zagadnienia wzmacniania drgań elektr. i stabilizacji częst., a także przetwarzania sygnałów oraz emisji i rozchodzenia się fal radiowych. R. zajmuje się też problemami zakłóceń radioelektr. oraz przeciwdziałania ich szkodliwemu wpływowi na inne systemy i urządzenia (kompatybilność elektromagnetyczna), a także ochroną ludzi i środowiska przyr. przed promieniowaniem elektromagnetycznym. Początki r. wiążą się z teoret. pracami J. Maxwella (1865) i doświadczeniami H.R. Hertza (1887). Pierwszymi zastosowanymi w praktyce urządzeniami radiotechn. były nadajnik i odbiornik radiokomunik., zbudowane 1895–97, niezależnie, przez G. Marconiego i A. Popowa. Dalszy rozwój r. był związany gł. z rozwojem elektroniki, techniki cyfrowej i telekomunikacji.