rachunek relacji
 
Encyklopedia PWN
rachunek relacji, teoria relacji, teoria stosunków,
jeden z podstawowych rachunków log., dział logiki wyodrębniony przez Ch.S. Peirce’a (Five Papers on Logic 1860), rozwinięty przez E. Schrödera (Algebra und Logik der Relative 1895);
na sformułowanie rachunku relacji bezpośredni wpływ wywarły badania nad podstawami analizy mat.; w 2. poł. XIX w. rachunek relacji został zinterpretowany w teorii mnogości (G. Cantor) jako teoria zbiorów; w algebrze zbiorów określono operacje i działania, którym podlega rachunek relacji (np. iloczyn i suma relacji), oraz sformułowano rządzące nim prawa (np. pojęcie konwersu, czyli odwrócenia relacji, prawa łączności i rozdzielności, prawo inkluzji, czyli zawierania się relacji); w teorii porządku zostały poddane analizie tzw. relacje porządkujące i dobrze porządkujące zbiór (określane za pomocą pojęcia pary uporządkowanej); rachunkiem relacji zajmowali się m.in.: E. Zermelo, G. Peano, G. Frege, A. Tarski, K. Kuratowski, A. Mostowski.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia