pruski zabór
 
Encyklopedia PWN
pruski zabór,
ziemie pol. włączone do Prus podczas rozbiorów Polski.
W I rozbiorze (1772) przyznano Prusom: Warmię, woj. pomor., malborskie i chełmińskie oraz pas ziem nad Notecią i Gopłem (ok. 36 tys. km2 i 580 tys. mieszk.). W II rozbiorze (1793) Prusy uzyskały Gdańsk i Toruń, woj. poznańskie, gnieźnieńskie, kaliskie, sieradzkie, łęczyckie, brzesko-kujawskie, płoc., ziemię dobrzyńską, część woj. rawskiego i mazow. (ok. 58 tys. km2 i ok. 1,1 mln mieszk.). W III rozbiorze (1795) Prusy zajęły tereny po Pilicę, Bug i Niemen (ok. 55 tys. km2 i 900 tys. mieszk.); część tych ziem (Warszawę i Białystok) Prusacy objęli dopiero na pocz. 1796. Ogółem na mocy traktatów rozbiorowych Prusom przypadło 20% obszaru i 23% ludności Rzeczypospolitej. Wprowadzono nowy podział adm., tworząc z ziem I zaboru pruskiego prowincję Prusy Zachodnie (z wyjątkiem Warmii włączonej do Prus Wschodnich), z ziem II zaboru pruskiego Prusy Południowe, z ziem III zaboru pruskiego Prusy Nowowschodnie. W 1807 na mocy pokoju w Tylży, z ziem II i III zaboru pruskiego (bez Gdańska i przekazanego Rosji obwodu białostockiego) oraz części ziem I zaboru pruskiego utworzono Księstwo Warszawskie. Kongres wiedeński 1815 przyznał Prusom zachodnim część Księstwa Warsz. (Wielkie Księstwo Poznańskie). Większa część zaboru pruskiego wróciła do Polski na mocy traktatu wersalskiego 1919, pozostałe ziemie — 1945.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia