proton
 
Encyklopedia PWN
proton
[gr.],
p,
fiz. trwała cząstka zaliczana do grupy barionów, składnik jąder atomowych (obok neutronów);
masa równa 938,271998 MeV/C2, ładunek równy ładunkowi elementarnemu 1,602176462 · 10–19 C, spin 1/2 ħ (ħ = h/2π, h — stała Plancka); jest jednym z 2 stanów ładunkowych nukleonu; zgodnie z kwarkowym modelem hadronów wśród 3 kwarków walencyjnych p. są 2 kwarki „górne” (n) i 1 kwark „dolny” (d); protony są produktami licznych reakcji jądr. oraz rozpadu neutronu, hiperonów i b. ciężkich mezonów. Odpowiadająca protonowi antycząstka — antyproton () — różni się od niego gł. znakiem ładunku elektr. i momentu magnet.; powstaje w wyniku zderzeń nukleonów o b. dużych energiach. Proton został odkryty 1919 przez E. Rutherforda; antyproton — 1955 przez O. Chamberlaina, E. Segrè, Th. Ypsilantisa i C. Wieganda.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia