prorocy Starego Testamentu,
postacie bibl. pojmowane jako rzecznicy, heroldowie Boga, którzy ogłaszają ludziom jego słowa (dotyczące bądź osądu wydarzeń już zaszłych, bądź przyszłości).
prorocy Starego Testamentu
Encyklopedia PWN
Prorocy Jahwe odegrali istotną rolę w ukształtowaniu się i obronie monoteizmu izrael., występując często jako krytycy przejawów życia społ. niezgodnego z zasadami moralnymi wynikającymi z wiary; z kręgów prorockich płynęły też idee mesjańskie, eschatologiczne i uniwersalistyczne. Główni prorocy okresu wcześniejszego są znani z 1 i 2 Księgi Samuela i Ksiąg Królewskich (Samuel, Natan, Eliasz, Elizeusz). Zachowane wypowiedzi proroków z VIII–IV w. p.n.e. znajdują się w księgach prorockich Starego Testamentu, które zawierają wyrocznie 4 proroków większych (Izajasz, Jeremiasz z Lamentacjami i Księgą Barucha, Ezechiel, Daniel) oraz 12 mniejszych (Ozeasz, Joel, Amos, Abdiasz, Jonasz, Micheasz, Nahum, Habakuk, Sofoniasz, Aggeusz, Zachariasz, Malachiasz — księgi tych proroków jako krótsze umieszczano w starożytności na jednym zwoju). Księgi prorockie oprócz autentycznych wypowiedzi tytułowych proroków, zazwyczaj spisanych i zebranych przez ich uczniów, zawierają też liczne późniejsze uzupełnienia redakcyjne. W kanonie żydowskim do ksiąg prorockich (newiim) zalicza się też księgi hist.: Jozuego, Sędziów, Samuela i Królewskie („prorocy starsi” w odróżnieniu od „młodszych”), natomiast nie włącza się do nich ksiąg: Lamentacji, Barucha i Daniela.