prędkość światła
 
Encyklopedia PWN
prędkość światła,
fiz. prędkość rozchodzenia się sygnału świetlnego (ogólnie, fali elektromagnetycznej);
w próżni p.ś. c = 299 792 458 m/s; w ośr. materialnych p.ś. v = c/n, gdzie n — bezwzględny współczynnik załamania światła danego ośrodka. Zgodnie z teorią względności c nie zależy od długości fali, kierunku jej rozchodzenia się ani względnej prędkości źródła światła i obserwatora, czyli ma tę samą wartość w różnych inercjalnych układach odniesienia; stanowi jedną z uniwersalnych stałych fizycznych. P.ś. w próżni jest największą prędkością, z jaką może być przenoszona energia (sygnał), tzn. jest największą prędkością grupową ruchu falowego; cząstki obdarzone masą nie mogą jej osiągnąć. Nie znaczy to, że w ośr. materialnych prędkość np. cząstki naładowanej nie może być większa od prędkości fazowej (różnej od prędkości grupowej) światła w tym ośrodku. Przypadek ten zachodzi przy powstawaniu promieniowania Czerenkowa (jest jego przyczyną). Pierwsze oceny p.ś. w próżni podali O. Rømer (1676) i J. Bradley (1727); pierwszy pomiar laboratoryjny prędkości światła został wykonany przez A.H. Fizeau (1849).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia