prawo autorskie
 
Encyklopedia PWN
prawo autorskie,
część prawa własności intelektualnej zawierająca przepisy wydane z myślą o ochronie interesów twórców i dotycząca stosunków prawnych związanych z tworzeniem, korzystaniem z utworów i ich ochroną;
w szerszym znaczeniu prawo autorskie obejmuje także uregulowania dotyczące tzw. praw pokrewnych (przyznanych m.in. artystom wykonawcom, producentom fonograficznym, nadawcom radiowym i telew.); prawo autorskie obejmuje ogół uprawnień majątkowych i osobistych twórcy do stworzonego przezeń dzieła (znaczenie podmiotowe), m.in. prawo do autorstwa i do wyłącznego rozporządzania dziełem. Prawa osobiste twórcy nigdy nie wygasają i nie mogą zostać zbyte. Prawa majątkowe są zbywalne i dziedziczne; wygasają z upływem czasu określonego przepisami prawa, w Polsce trwają przez czas życia twórcy i z reguły 50 lat po jego śmierci lub opublikowaniu utworu (gdy prawa autorskie majątkowe przysługują osobie prawnej). Naruszenie praw autorskich pociąga za sobą odpowiedzialność cywilną i karną. Podstawowe znaczenie w odniesieniu do praw autorskich ma konwencja berneńska z 1886 (ostatnia zmiana 1971, berneńskie konwencje) i genewska konwencja powszechna z 1952 (zmiana 1971), a w odniesieniu do praw pokrewnych — konwencja rzym. z 1961; Polska jest sygnatariuszem tych konwencji. W Polsce od 1994 obowiązuje ustawa O prawie autorskim i prawach pokrewnych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia