prawo administracyjne

prawo administracyjne,

dział prawa zaliczany do prawa publicznego, obejmujący ogół norm regulujących organizację i zachowanie się administracji publicznej oraz zachowanie się osób fiz. i innych podmiotów w zakresie nie unormowanym przez przepisy należące do innych działów prawa.

Charakterystyczną cechą norm prawa administracyjnego jest możliwość zastosowania przymusu państw. w celu ich wykonania. Geneza prawa administracyjnego sięga XVIII w. i wiąże się z rewolucją fr. 1789–99, która przekształciła „poddanego” w  „obywatela”; uzyskał on prawo żądania od organów państwa przestrzegania praw uchwalonych przez parlament. W okresie państwa liberalnego przepisy prawa administracyjnego wyznaczały przede wszystkim ramy działania administracji, poza którymi pozostawała sfera działania prywatnego przedsiębiorcy; zakres oddziaływania prawa administracyjnego zwiększał się w tych krajach w miarę rozszerzania się państw. interwencjonizmu.

Prawo administracyjne w Polsce obejmuje: przepisy ustrojowe organów administracji publicznej (np. ustawa o samorządzie terytorialnym), przepisy proceduralne (postępowanie administracyjne), przepisy dotyczące kontroli nad działalnością administracji (kontrola społeczna, inspekcja państwowa, kontrola państwowa, sądownictwo administracyjne), przepisy dotyczące szczegółowych działów administracji (np. prawo budowlane, lokalowe, komunik.), tj. adm. prawo materialne. Polska nauka prawo administracyjne powstała w 2. poł. XIX w. (szczególnie ważną rolę odegrał A. Okolski). Do przedstawicieli pol. nauki prawo administracyjne w okresie międzywojennym należeli m.in.: W.L. Jaworski, K.W. Kumaniecki; po wojnie m.in.: T. Bigo, M. Jaroszyński, J.S. Langrod, F. Longchamps, Z. Rybicki, J. Starościak, M. Zimmermann, W. Dawidowicz, Z. Leoński. Z nauką prawo administracyjne jest związana nauka administracji, stanowiąca ogólną naukę o administracji publicznej.