pozyton

pozyton, e⁺, elektron dodatni,

cząstka elementarna zaliczana do grupy leptonów;

elektron o ładunku dodatnim, równym 1,602176462 · 10⁻¹⁹C, masie 9,10938188 · 10⁻³¹ kg i spinie ℏ/2 (ℏ = h/2π, h — stała Plancka); antycząstka elektronu o ładunku ujemnym (negatonu). P. powstają w wyniku rozpadu promieniotwórczego beta (β⁺) jąder atomowych, podczas kreacji par przez kwanty γ o wielkiej energii oraz w wyniku rozpadu mionów μ⁺ i niektórych cięższych cząstek elementarnych. Swobodny p. jest cząstką trwałą. Przenikając przez materię łączy się z elektronem, co prowadzi do zjawiska anihilacji par. W akceleratorze LEP wykorzystywano wysokoenerget. przeciwbieżne wiązki elektronów i p. do produkcji bozonów cechowania (pośredniczących) Z⁰ i par W⁺W⁻, Z⁰Z⁰ w procesie anihilacji par e⁺e^–. Istnienie p. zostało przewidziane przez P.A.M. Diraca jako wynik żądania relatywistycznej niezmienniczości kwantowej teorii elektronu (Diraca równanie). P. został odkryty 1932 przez C.D. Andersona podczas badania składu promieni kosm. w komorze Wilsona, umieszczonej w polu magnetycznym. Niekiedy używa się też nazwy „pozytron”.