polskie kobierce,
zwyczajowa nazwa kobierców perskich, sprowadzanych XVII–XVIII w. przez polskich władców i magnatów, i najczęściej ozdobionych ich herbami;
polskie kobierce
Encyklopedia PWN
XVII–XVIII w. w majątkach magnackich (m.in. Brody Koniecpolskich, potem Potockich, Biała Podlaska Radziwiłłów, Sokołów Ogińskich), w XIX w. także w szlacheckich (m.in. Krasna Góra, Sawrań, Bajburówka), a następnie w Warszawie, Łodzi, Tomaszowie. Polskie kobierce naśladowały czasem wyroby wschodnie; oryginalne były kobierce z motywami koszy z kwiatami, owocami i ptakami, nawiązujące w stylu do makat, często z herbami właścicieli. Polskie kobierce to także nazwa kobierców perskich z XVI–XVIII w. (wykonanych m.in. w Isfahanie i Kaszanie), które zachowały się w Polsce, a w XIX w. pojawiły się na rynku europejskim i mylnie zostały określone jako polskie kobierce; były wykonane z jedwabiu oraz wzbogacone nicią złotą lub srebrną (często miały dohaftowane herby polskich właścicieli).
